رابطه تاب آوري با اضطراب اجتماعي در زنان

هدف از انجام اين پژوهش تعيين رابطه تاب آوري با اضطراب اجتماعي زنان بود. روش پژوهش حاضر توصيفي واز نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان سرپرست خانوار ساكن در منطقه 14شهر تهران در سال 1400 بودند، كه از بين آنها نمونه پژوهش 200 نفر و به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و شركت كنندگان با استفاده از پرسشنامه 25سؤالي تاب آوري كونور وديويدسون (2003) و پرسشنامه17 سؤالي اضطراب اجتماعي كانور و همكاران (2000) مورد ارزيابي قرار گرفتند. براي تجزيه وتحليل داده ها ازروش رگرسيون گام به گام و همبستگي پيرسون با استفاده از نرم افزارspss نسخه21 استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين تاب آوري و اضطراب اجتماعي رابطه منفي و معكوس و معنادار(460/0- =r)، )05/0(p بود و همچنين، تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد كه تاب آوري 15درصد از واريانس اضطراب اجتماعي را تبيين كرده است. لذا شايسته است برنامه ريزان ومسئولين جهت ارتقاء تاب آوري زنان سرپرست خانوار با برگزاري كارگاههايي در حوزه تاب آوري، توجه ويژه اي به اين قشر از جامعه داشته باشندتا بتوان با افزايش تاب آوري، اضطراب اجتماعي آنها را كاهش داد.