بررسي علل موثر بر افزايش كيفيت زندگي و مهارتهاي اجتماعي- رواني مادران داراي فرزند سندرم داون

كيفيت زندگي با بيماري و شرايطي كه سلامت را به خطر مي اندازد در ارتباط است و يكي از روش هاي موثروكارآمد در ميان رويكردهاي مهم براي مقابله با فشار هاي رواني، ارتقاي مهارت هاي زندگي است. پژوهش حاضر با هدف افزايش كيفيت زندگي و مهارتهاي اجتماعي،رواني در جامعه آماري مادران داراي فرزند سندرم داون شهر تهران و در نمونه اي به حجم 120 نفر اجرا شد. اهداف پژوهش شامل 1- تاثيرحمايت تيمي بر افزايش مهارتهاي اجتماعي-رواني مادران داراي فرزند سندرم داون. 2- تعيين تاثير حمايت پدر بر افزايش كيفيت زندگي مادر داراي فرزند سندرم داون. 3- تعيين تاثير ارتباط اين مادران، با مادران هم نوع خودشان در ايجاد حسِّ آرامش. 4- تعيين تاثير اميد به آينده فرزند سندرم داون در ارتقاء مهارتهاي اجتماعي مادران بوده است. در سطح توصيفي از شاخص هاي فراواني، شاخص هاي گرايش مركزي، شاخص هاي پراكندگي، نمودارهاي مختلف و در سطح استنباطي نيز جهت بررسي سوالات پژوهش از تحليل رگرسيون ساده استفاده گرديد. يافته ها حاكي از آن است كه ۱)حمايت هاي تيمي بر افزايش مهارت اجتماعي–رواني مادران داراي فرزندسندرم داون تاثير دارد. ۲) حمايت هاي پدر بر افزايش كيفيت زندگي مادران داراي فرزند سندرم داون تاثير دارد. ۳) ارتباط مادر با ديگران بر افزايش حس آرامش او تاثير دارد. ۴) اميد به زندگي بر افزايش مهارت اجتماعي – رواني مادران داري سندرم داون تاثير ندارد.