بررسي نقش واسطه اي احساس تعلق به مدرسه در رابطه خودكارآمدي و ادراك از محيط يادگيري سازنده گرا

موضوع تحقيق بررسي نقش واسطه اي احساس تعلق به مدرسه در رابطه خودكارآمدي تحصيلي و ادراك از محيط سازنده گرا بود. پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي احساس تعلق به مدرسه در رابطه خودكارآمدي و ادراك از محيط يادگيري سازنده گرا در دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه شهرستان مباركه انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع همبستگي بوده و در قالب الگوي تحليل مسير، روابط ميان متغير هاي پژوهش را مورد بررسي قرار گرفت. جمع آوري داده ها به كمك پرسشنامه هاي احساس تعلق نسبت به مدرسه (بري و همكاران، 2005)، ادراك از محيط يادگيري سازنده گرا (تيلور و همكاران، 1996)، خودكارآمدي شرر (1996) انجام شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش همبستگي، معادلات ساختاري و رگرسيون ميانجي استفاده شد. نتايج نشان داد، اثر كلي احساس تعلق نسبت به مدرسه در رابطه با خودكارآمدي و ادراك از محيط يادگيري به ترتيب (420/0= ) و (738/0 = ) بوده است. همچنين نتايج آزمون ميانجي بارون و كني نشان داد كه احساس تعلق به مدرسه در پيوند بين ادراك از محيط يادگيري سازنده گرا با خودكارآمدي نقش يك متغير ميانجي پاره‌اي را ايفا مي كند (01/0 P). بر اساس نتايج احساس تعلق به مدرسه در پيوند بين خودكارآمدي با ادراك از محيط يادگيري سازنده گرا نقش يك متغير واسطه اي را ايفا كرده است. بنابراين توجه به نقش احساس تعلق نسبت به مدرسه به عنوان يك عنصر سازنده عاطفي و شناختي فراگيران تاثيري قابل توجه بر خودكارآمدي و ادراك آنها از محيط يادگيري خواهد داشت.