حكمراني مبتني‌بر بسيج مردمي: دالّ مركزي جريان‌هاي حلقه‌هاي مياني

انقلاب اسلامي ايران «بزرگ‌ترين و مردمي‌ترين انقلاب عصر جديد است» كه در گام نخست و در عرصۀ سياسي «سلطنت استبدادي را به حكومت مردمي و مردم‌سالاري» تبديل كرد و «عنصر ارادۀ ملي» را در كانون مديريت كشور وارد كرد. اما ايدۀ اصلي و حرفِ نوي انقلاب در نظامات اجتماعي و مخصوصاً نظام حكمراني و مديريت دولتي -به عنوان ابَرنظام اجتماعي- ساري و جاري نشده است. در اين مقاله با بررسي روش‌مند بيانات امامين انقلاب اسلامي تلاش شده است تا الگوي حكمراني «بسيجِ مردمي» اولاً به عنوان الگويي كاملاً اسلامي و بومي تبيين شود؛ ثانياً تمايز و مزيت اصلي اين الگو نسبت به الگوهاي متداول غربي مشخّص گردد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه دالّ مركزي برنامۀ راهبردي نظام اسلامي –بيان شده در قالب بيانيۀ گام دوم انقلاب اسلامي- در خصوص تمركز بر جوانان به عنوان «محور تحقّق نظام پيشرفتۀ اسلامي» و مخصوصاً راهكار عملي تحقق آن –يعني جريان حلقه‌هاي مياني- كاملاً منطبق بر الگوي اسلامي حكمراني و مبتني‌بر بسيج مردمي است.