مقايسه تأثير روش‌تدريس اعضاي‌تيم و سخنراني بر ميزان‌ يادگيري در درس مطالعات‌اجتماعي

استفاده از روش‌هاي يادگيري فعال و مشاركتي، باعث افزايش بازدهي ياد‌‌دهي و يادگيري و همچنين بهبود نگرش دانش‌آموزان، نسبت به مدرسه‌ و افزايش انگيزه‌ي تحصيلي آنان شده ‌است. هدف از اين پژوهش، بررسي تأثير آموزش به شيوه روش‌تدريس اعضاي‌تيم بر ميزان ياد‌دهي و يادگيري دانش‌آموزان پايه ششم ابتدايي در درس مطالعات‌اجتماعي و مقايسه آن با روش‌تدريس سخنراني بوده است. اين پژوهش با روش نيمه تجربي اجرا گرديده ‌است و جامعه آماري‌آن، تمام دانش‌آموزان پايه ششم ابتدايي شهرستان ميبد، در سال تحصيلي 1400-1399 انتخاب شده ‌است (تعداد دانش‌آموزان 552 نفر مي‌باشد). براي ‌اجراي‌ پژوهش، يك كلاس 27 نفره به‌عنوان گروه شاهد و يك كلاس 32 نفره به‌عنوان گروه آزمايش به صورت تصادفي انتخاب شده‌اند؛ كه از اين كلاس به ۱6 نفر به شيوه آموزش‌تيمي و ۱۶ نفر به شيوه آموزش‌سخنراني تدريس شده‌است. در نهايت، نمرات آزمون ميزان ياد‌دهي و يادگيري و آزمون مهارت‌هاي دانش‌آموزان با گروه شاهد مقايسه شده ‌است. در اين پژوهش در قالب سه فرضيه به بررسي تأثير دو نوع آموزش پرداخته شده ‌است؛ فرضيه ‌اول، بررسي نتايج دو نوع آموزش بر ميزان ياد‌دهي و يادگيري، فرضيه ‌دوم، نتايج ادغام دو روش بر ميزان ياد‌دهي و يادگيري، و فرضيه ‌سوم، نتايج هر روش آموزش بر تعميق يادگيري بررسي شده‌است. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه شيوه آموزش‌تيمي، بر ميزان ياد‌دهي و يادگيري دانش‌آموزان تأثير مثبت بيشتري نسبت به روش آموزش‌سخنراني داشته و تأثير ادغام شيوه‌هاي‌ تدريس اعضاي‌تيم و سخنراني در افزايش ياد‌دهي و يادگيري دانش‌‌آموزان، مؤثر بوده ‌است.