ارزيابي عدم‏ قطعيت در پهنه‏ بندي بارش با استفاده از روش كريگينگ و شبيه‏ سازي گوسين متوالي

برآورد قابل اطمينان توزيع مكاني بارش در پهنه‏ هاي وسيع يكي از چالش ‏هايي است كه دلايل مختلف از جمله شرايط توپوگرافي و تنوع تود‏ه ‏هاي اقليمي تاثيرگذار بر پيچيدگي‏ هاي آن افزوده و به همين دليل انجام پهنه بندي مناسب آن مي ‏تواند گامي مهم در برنامه‏ ريزي‏ هاي توسعه اي و تحقيقاتي ‏باشد. اين مقاله به بررسي روش سنتي درون‏ يابي بارش يعني تخمينگر زمين ‏آماري كريگينگ و الگوريتم شبيه‏ سازي گوسين متوالي و ارزيابي عدم قطعيت آنها در پهنه ايران مي‏ پردازد. بدين منظور از داده هاي متوسط سالانه بارش 139 ايستگاه هواشناسي كشور در 30 سال آماري جهت تعيين پارامترهاي زمين ‏آماري و اجراي مدل كريگينگ معمولي و مقايسه آن با دويست تحقق انجام شده توسط الگوريتم مذكور استفاده شد. نتايج نشان داد كه الگوي مكاني متغير بارش به خوبي با الگوريتم شبيه‏ سازي گوسين متوالي منطبق بوده و آماره ‏هاي نمونه از جمله هيستوگرام و فراواني توزيع مكاني متغير نيز همخواني مناسبي داشتند. ميانگين بين تحقق ‏هاي مختلف جهت بررسي عدم قطعيت الگوريتم مورد نظر استفاده و نقشه مزبور تهيه شد. همچنين براي تعيين عدم قطعيت نقطه ‏اي و مكاني از واريانس شرطي و احتمال آستان ه‏اي استفاده گرديد. نتايج الگوريتم شبيه ‏سازي گوسين متوالي بيانگر قابليت بالاي اين روش در آناليز عدم قطعيت و مويد اين مطلب بود كه بخش هاي جنوب شرقي ايران داراي قطعيت بالايي در وقوع كاهش بارش كمتر از مقدار متوسط كشور مي‏ باشند.