بازخواني مسئوليت مدني خسارتهاي محيط زيستي در فقه سلامي و حقوق ايران

Liability for damage to environmental resources

يكي از مشكلات اساسي جوامع امروز به خصوص جوامع صنعتي آلودگي هاي محيط زيستي و خسارات ناشي از آن است. از نظر حقوقي هيچ ضرري نبايد جبران نشه باقي بماند و به همين لحاظ در نظام هاي مختلف حقوقي دنيا بحث مسئوليت مدني ناشي از خسارتهاي زيست محيطي جايگاه منحصر به فردي دارد. از يك سو حقوق مسئوليت مدني نسبت به حفاظت از محيط زيست نيز بايد پاسخ گو باشد و از سويي ديگر قواعد مرسومي كه بر مسئوليت مدني حاكم است، پاسخگوي اين موضوع نيست. در همين راستا در كشورهاي مختلف مقررات ويژه اي مرتبط با مسئوليت مربوط به محيط زيست پيش بيني گرديده است كه سبب تغيير مقررات بين المللي گرديد و در اين زمينه اصل را بر مسئوليت بدون اثبات تقصير قرار دادند. در حقوق ايران اصل اوليه مبناي مسئوليت مدني مسئوليت مبتني بر تقصير است وليكن اين امر در مورد خسارات وارده بر محيط زيست نمي تواند پاسخگو باشد. در اين پژوهش با تكيه بر مباني مسئوليت مدني در حقوق ايران جايگاه مسئوليت مدني در خصوص خسارات وارده بر محيط زيست مورد مداقه و واكاوي قرار مي گيرد و تلاش مي گردد با استناد به مباني فقهي و اصول آن و قوانين حاكم بر محيط زيست مبناي مناسب جهت مسئوليت مدني ناشي از خسارات وارده به محيط زيست را ارائه گردد.