احياي خاك در اراضي تخريب يافته با احداث خردآبخيزها

زمين شامل خاك، پوشش گياهي و آب است و تخريب زمين پيامدهاي نامطلوبي بر اكوسيستم و خدمات آن به همراه دارد. كه بارزترين آن توسعه زمين هاي باير و در نتيجه غير قابل استفاده شدن اراضي است كه تا پيش از اين محل امرار معاش ساكنين آن بوده است. معضل ديگري كه در نتيجه بيابان زايي به وجود مي‌آيد و خاورميانه نيز با آن درگير است، تشكيل كانونهاي گردوغبار و روند صعودي وقوع توفانهاي گردوغبار است كه بر جنبه هاي مختلف اقتصادي و اجتماعي تاثيرگذار بوده است. در اين مطالعه هدف ارزيابي تاثير احداث پيتينگ بر خاك در مناطق تخريب يافته و كانونهاي گردوغبار در جنوب استان خوزستان است. در اين مطالعه نمونه هاي تركيبي خاك از كف پيتينگ ها و همچنين نمونه هاي تركيبي از اراضي دست نخورده بين رديف هاي پيتينگ به عنوان شاهد از اعماق 0تا30، 30 تا 60 و 60 تا 90 برداشت گرديد. از نمونه ها در آزمايشگاه شوري، رطوبت و ماده آلي اندازه گيري شد و با آزمون t مستقل وجود تفاوت معنادار بين آنها بررسي شد. نتايج نشان مي دهد كه دو عامل محدود كننده شوري و كمبود رطوبت در مناطق با اقليم خشك و فراخشك تنها با احداث پيتينگ نسبت به اراضي شاهد تفاوت هاي معنادار آماري نشان مي دهند. عامل رطوبت در اعماق 30 تا 60 سانتي متر و 60 تا 90 سانتي متر به ترتيب حدود 4 و 5/6 درصد نسبت به عرصه شاهد رشد داشته است. شوري نيز در سه عمق مطالعه شده به ترتيب56 درصد، 71 درصد و 71 درصد نسبت به اراضي شاهد كاهش نشان مي دهد و كربن آلي در افق 0 تا 30 سانتي متر در پيتينگ ها 40 درصد نسبت به اراضي شاهد رشد نشان مي دهد.