مديريت دانش بنيان در مدارس و يادگيري سازماني

مديريت دانش بنيان، يكي از جديدترين مفاهيم در سازمان­هاي كنوني است. از آنجايي كه تغييرات و اصلاحات بايد از اساسي ترين و حساس­ترين فرايندهاي سازماني صورت پذيرد، لذا به كارگيري مديريت دانش بنيان در آموزش و پرورش بـه طـور عـام و در مدارس به طور خاص از اهميت بالايي برخوردار است. امروزه بايد نخستين تغييرات در سيستم­هاي آموزش و پرورش رخ دهد تا در آينده شاهد نتيجه اين تغييرات در نوآوري سازماني باشيم. مديريت دانش بنيان با ايجاد انگيزه، انتشار و استفاده از دانش، موجب ورود دانش بنيان به فرايندهاي سازماني مي‌شود؛ به گونه­اي كه سازمان­ها به طور مداوم بتوانند شيوه­ها و رفتارها را بهبود بخشيده و به اهداف خود دست يابند. از اين نظر، يادگيري سازماني يكي از راه­هاي مهمي است كه سازمان به طور مداوم مي‌تواند استفاده از دانش بنيان را بهبود بخشند. هدف اين مقاله بررسي نقش مديريت دانش بنيان مدارس و يادگيري سازماني و تاثير تحقق آنها در توسعه كيفي مدارس است. پژوهش حاضر پس از مطالعه دقيق و بررسي منابع متعدد به روش كتابخانه­اي انجام شده است. يافته­هاي مطالعات انجام­شده نشان مي­دهد كه مـدارس به دليل اين كه در حال گذار از پاردايم ياددهي به يادگيري هستند، بايد مديريت دانش بنيان را بخشي از ماموريت و استراتژي خود قلمداد كنند؛ زيرا مديريت دانش بنيان از يك طرف با جذب دانش­هاي جديد به درون سيستم جديد و از طرف ديگر با اداره موثر آن دانش مي­تواند مهم­ترين عامل در ايجاد و توسعه مدارس دانايي محور باشد.