واكاوي شاخص هاي معماري و كالبد شهري در دوره صفويه

Analyzing architectural indicators and urban structure in the Safavid period

صفويان دودماني ايراني و شيعه بودند كه در سال‌هاي ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجري خورشيدي حدوداً به مدت ۲۲۱ سال بر ايران فرمانروايي كردند. بنيانگذار سلسله پادشاهي صفوي، شاه اسماعيل اول بود كه در سال۸۸۰ خورشيدي در تبريز تاجگذاري كرد و آخرين پادشاه صفوي، شاه سلطان حسين است كه در سال ۱۱۰۱ خورشيدي از افغان‌ها شكست خورد و حكومت سلسلة صفويان تمام شد. در اين پژوهش سبك معماري و نوع كالبد شهر در دوره صفوي از سوالات اصلي و هدف كلي شناخت كالبد شهر و تاثير معماري اسلامي اين دوره بر بناهاي با شكوه آن مي باشد. روش پژوهش توصيفي- تحليلي بوده و گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و اسنادي انجام شده و از كتب موجود و مقاله ها نيز استفاده شده است. در پايان با واكاوي شاخص هاي معماري و كالبدي شهر در دوران صفوي مي توان چنين بيان كرد كه اين دوره از لحاظ وسعت و كارآيي، بسيار متنوع است و در تمامي ابعاد حيات فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي مردم حضوري زنده و پويا دارد. باشكوه ترين مساجد، عظيم ترين ميدانها، زيبا ترين پلها و خيابان ها، بزرگترين بازارها، مدرسه ها، كاروانسراهاي بين راهي در اين عصر ساخته شد و همه در نوع خود در اوج كمال هنر، استحكام و كارآيي باشكوه و زيبا و كامل ساخته شده است. لذا ميتوان گفت عصر صفويان دوران شكوفايي و تحول هنر معماري اسلامي ايران مي باشد.