بهداشت محيط شهري در شهرسازي تهران

Health of the urban environment in the urban development of Tehran

بزرگترين شهرداري از نظر جمعيت، تهران است. پيكربندي كنوني زمين و مردم اين شهر صدها سال طول كشيد تا توسعه يابد، از اولين سكونتگاه‌ها در دوره نوسنگي تا مراكز شهري امروزي، مراكز تجاري، حومه ها و بخش هاي فرعي، جوامع تفريحي، جاذبه هاي گردشگري و مناظر كشاورزي. رشد جمعيت و پيشرفت هاي تكنولوژيكي، تغييرات اقتصادي و اجتماعي را وادار مي كند،كه در مورد چگونگي مقابله با آن توافق كنند. از نظر تاريخي، برنامه ريزان شهري تمايل داشتند تا با نظم بخشيدن به منظر فيزيكي و در عين حال دستيابي به رفاه از طريق رشد اقتصادي تمركز كنند. در كنار آن بهداشت عمومي بر حفاظت و ارتقاي سلامت انسان متمركز بود و بر فراهم كردن شرايط بهداشتي زندگي تاكيد مي كرد. اين دو حرفه اغلب در كنار هم صحبت مي كردند. بدون واژگان مشترك، آنها نمي توانستند در مورد آنچه كه يك جامعه سالم مي سازد، توافق كنند. از آنجايي كه متخصصان بهداشت عمومي و برنامه ريزان شهري شروع به همكاري نزديك تر مي كنند، آنها به توانايي صحبت كردن به زبان هاي يكديگر نياز دارند تا به طور مؤثر با يكديگر كار كنند. اينكه چرا اين اتفاق افتاد و چگونه تهران مي تواند اين حرفه ها را براي دستيابي به هم افزايي به يكديگر نزديك كند مساله اين پژوهش است. روش اين تحقيق اسنادي مي باشد و نتايج آن چشم اندازهايي را براي مديران و برنامه ريزان شهري در حصول به شهر پايدار و سالم فراهم مي آورد.