بررسي تأثيرات آزمايش هاي تر و خشك شدن بر روي نمونه هاي داراي پوشش آب بندكننده‌ي بتن

Investigating the effects of wet and drying tests on samples with concrete waterproof coating

محاسبات و طراحي سازه هاي بتني بر اساس مقاومت آن ها، نمي تواند پاسخگوي مناسبي براي دوام بتن و تأمين عمر مفيد آن در محيط هاي مختلف باشد. نمونه بارز آن شرايط حاكم بر خليج فارس است كه در آن سازه ها بطور مستقيم با آب حاوي املاح در تماس است. حتي استفاده از بتن هاي با مقاومت بسيار بالا هم تضمين كننده دوام و پايداري اين سازه ها نمي باشد. لذا توجه به دوام بتن و عوامل موثر بر آن مورد توجه ويژه محققين قرار گرفته است، بطوري كه اين موضوع، محور تحقيقات بسياري شده است. از مهم‌ترين عامل مؤثربر دوام سازه هاي بتني، پارامتر نفوذپذيري مي باشد. ساختار بتن متخلخل است كه اجازه نفوذ آب، عوامل شيميايي و هوا را به داخل بتن مي دهد. عوامل شيميايي همانند سولفات ها، اسيدها، آب دريا و كلريدها به داخل بتن نفوذ كرده و با اجزاي تشكيل دهنده‌ي بتن، از جمله آب واكنش مي دهد. با اين واكنش ها ريزساختار بتن تغيير كرده و سازه آسيب پذير مي شود. اين آسيب ها ممكن است به خرابي كل سازه منجر شوند. لذا براي اين‌كه سازه بتني از دوام مناسبي برخوردار باشد، لازم است داراي نفوذپذيري كمتري باشد. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد كه استقرار نمونه در شرايط تر و خشك باعث افزايش نفوذپذيري در مقاومت 25 مگاپاسكال به مقدار 38 ميلي ليتر و در مقاومت 35 مگاپاسكال به مقدار 24 ميلي ليتر شده است. اما با استفاده از روكش هاي آكريليكي و اپوكسي رزين، مقدار نفوذپذيري در مقاومت 25 مگاپاسكال به ترتيب 4/3، 4/1، 2/1 ميلي ليتر و در مقاومت 35 مگاپاسكال به ترتيب 4/1، 4/1 و 7/0 ميلي ليتر شده است كه نشان از كاهش بيش از 75% نفوذپذيري در بتن هاي داراي پوشش است.