تحليل عوامل موثر بر نوسازي بافت فرسوده شهري با رويكرد بازسازي ساختار فضاري و معماري پايدار با كمك مدل AHP (نمونه موردي محله پامنار منطقه ۱۲ تهران)

Analysis of factors affecting urban pedestrians by investigating the spatial structure and sustainable architecture with the help of AHP model (Case example of Pamenar neighborhood, District 12 of Tehran)

بافت هاي فرسوده شهري ما كه براي شهروندان طراحي شدند با گسترش خيابان ها و وجود وسايل نقليه از اختيار پياده خارج شدند و در بافت جديد شهري غلبه مسير وسايل نقليه را بر مسير پياده شاهد هستيم كه همين مسئله منجر به فرسايش رونق شهري شده اصولا پياده راه ها محل حضور همه شهروندان و مشاركت آنها در زندگي اجتماعيشان است. بافت فرسوده به مناطقي از شهر گفته ميشود كه كارايي لازمه را نداشته و جوابگوي نياز هاي ساكنين خود نيستند و نسبت به ديگر نقاط شهر ساختار نامتناسبي دارند. بهسازي به منظور بهبود كالبد شهر انجام مي‌شود و ديگري عملكرد نو سازي شهري است كه اين مورد زماني انجام ميشود كه بنا و يا مجموعه اي از شهر كاركرد مناسب خود را هنوز دارد ولي فرسودگي به مقداري سبب كاهش عملرد آن شده است.كه مي‌توان به اقداماتي از قبيل حفاظت از بنا و مجموعه اي از شهر مي‌توان اشاره كرد كه باعث نوسازي و عملكرد بيشتر فضاي شهري ميشود بنابراين ما در اين مقاله سعي به بررسي پياده راه و اهميت آن در بافت فرسوده در محله پامنار (منطقه ۱۲ تهران) پرداخته‌ايم. معماري پايدار گرايشي در معماري است كه به دنبال به حداقل رساندن اثرات منفي زيست‌محيطي ساختمان‌ها از طريق افزايش بهره‌وري و اعتدال در استفاده از مصالح، انرژي، فضاي ساخت و به‌طور كلي اكوسيستم در ابعاد وسيع است.