زن و توانايي حضور در اجتماع براساس قانون اساسي

جامعه در نگاه نخست، به مجموعه‌اي از افراد گفته مي‌شود كه در يك زيست مشترك زندگي مي‌كنند؛ اما اگر دقيق‌تر به اجتماع بنگريم، مجموعه‌اي از افراد را مي‌بينيم با نقش‌هاي متفاوتي كه براي آنها تعريف شده است. نقش‌ها تقسيم مي‌شود، تعريف مي‌شود و واگذار مي‌شود. زنان در تاريخ معاصر ايران خواهان بازخواني نقش‌هايي بودند كه ساختار سنتي براي آنها در نظر گرفته بود. آنها خواهان هويت جديد در قالب نقش‌هاي جديد بودند تا وابستگي خود را به مردان كمتر كنند. ورود به اجتماع به آنها هويت جديد مي‌دهد. آنها خواهان امتيازاتي برابر با مردان هستند. به همين علت در مقابل ساختار سنتي مي‌ايستند و با كمك منابع، خواسته‌هاي خود را مطرح مي‌كنند. روش در نظر گرفته شده، تحليل محتوا كيفي - استقرايي انتخاب‌شده است. و در چارچوب ساختار، كارگزارگيدنز قرار گرفته است. براساس يافته‌هاي به دست آمده، در مقوله مياني لايحه خدمات اجتماعي، تعداد اندكي از زنان توانستند از اين خدمات استفاده كنند. در مقوله مياني اشتغال، كارگزار به خواسته خود رسيد و در مقوله مياني آموزش‌وپرورش، كارگزار به همه خواسته‌هاي خود به‌جز اذن ولي رسيد.