ارائه مدل ملي توانمندسازي زنان

حضور زنان در محيط اجتماعي از جمله موضوعاتي است كه پس از پايان جنگ حهاني دوم در نيمه دوم قرن بيستم به شدت مورد توجه متخصصين علوم اجتماعي، مديريت و روان‌شناسي قرار گرفته است. اين موضوع از يك سو مطالبه حقوق انساني در اجتماع است و از ديگر سوي، چون سبب خروج زنان از پوسته رفتار سنتي آنان مي‌شود، به‌عنوان تهديدي براي تغيير رفتار زن در خانواده و تبعات ناشي از آن خواهد شد. ادبيات پژوهش نشان از توجه صاحب‌نظران به مقوله‌اي به‌عنوان توانمندسازي يا توان‌افزايي به منظور حضور مؤثر زنان در اجتماع دارد. زيرا حضور زنان نه فقط براي آنان بلكه براي كل اجتماع و اقتصاد منافع شاياني را در پي دارد و در همين راستا بايد به نقش زنان در خانواده به‌عنوان عنصر اصلي در ساختن نسل آينده در بستر «نهاد خانواده» توجه داشت، به همين دليل از دو رويكرد توانمندسازي و كاهش موانع به صورت موازي استفاده مي‌شود. به همين دليل رويكرد توانمندسازي زنان از يك سو و كاهش موانع حضور زنان در اجتماع و توجه به نقش‌هاي متنوع زنان از سوي ديگر به‌عنوان راهبرد غالب در كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه مورد توجه قرار گرفت. در اين مقاله ابتدا مدل‌ها، ابعاد و شاخص‌هاي توانمندسازي به صورت مروري مورد بررسي قرار مي‌گيرد، سپس با فراتحليل ابعاد مشترك استخراج شده و با درنظرگرفتن ابعاد مختلف در زيست بوم فرهنگي و پيشينه تاريخي و تغييرات علمي و فناوري مدل بومي ارائه خواهد شد.