اثر گرمايش جهاني بر تغييرات اقليمي در شهرهاي ايران وضرورت هاي زيست محيطي

ز جمله پيامدهاي تغيير اقليم خشكسالي، طوفانهاي دريايي سهمگين مانند سونامي، بالا آمدن سطح آب درياها، كاهش منابع آب شيرين، گرم شدن هوا، آتش سوزي جنگل ها، بيابان زايي، افزايش بيماريهاي متعلق به مناطق گرم نظير مالاريا ، اسيدي شدن آب اقيانوس ها و مهاجرت هستند. با افزايش اسيديته آب دريا، برخي موجودات دريايي )مانند مرجان ها و برخي صدف ها(براي تشكيل يا حفظ پوسته هاي خود دچار تغييرات مي شوند. در ايران در سال1401 ، تنها سه استان بي هنجاري مثبت بارش داشته اند. در بيست و هشت استان بارش با بي هنجاري منفي روبرو بوده است. بارش كل كشور نيز 27 درصد كمتر از نرمال با مقدار ميانگين بلندمدت مي باشد. بي هنجاري مثبت دما در بيشتر نواحي كشور ثبت شده است. تنها در جنوب مازندران و غرب اصفهان بي هنجاري منفي دما تا حدود 1/5 درجه سلسيوس نيز به چشم مي خورد. روند تغييرات 50 ساله ميانگين تبخير-تعرق بالقوه در كل كشور با آهـنـگ افزايشي 4/88 ميلي متر در هر سال نشان داده شده است. روند تغييرات شاخص خشكسالي براساس شاخص استاندارد شده بارش و تبخير تعرق SPEI يك ساله نشان ميدهد كه درجه هاي ترسالي در پنج سال ثبت گرديده؛ سه سال ترسالي خفيف، يك سال ترسالي متوسط و يك سال ترسالي شديد وجود داشته است. پيامدهاي اوليه افزايش دما در شهرها، در تغييراتي مانند پايين آمدن ضريب آسايش حرارتي، افزايش مصرف انرژي، افزايش نياز آبي گياهان، كاهش بارش، كاهش منابع آب هاي سطحي و زيرزميني، افزايش مخاطرات اقليمي مانند طوفان و سيلاب و...... ظاهر شود. تمام اين پيامدها در شهرهاي آينده نمود خواهد داشت. لذا در برنامه ريزي هاي آتي توجه به آنها اهميت دارد.