تحليل شاخص هاي سكونتي در كلان شهرهاي ايران

Analysis of residential indicators in Iran’s metropolises

آمال هر كشور و جامعه اي، دستيابي به رفاه و آسايش بيشتر، جبران عقب ماندگي و بالا بردن كيفيت سكونت و زندگي براي افراد جامعه است. مسلما،ً رسيدن به چنين اهدافي نيازمند توسعه پايدار سكونتي ميباشد كه در آن به تمامي ابعاد و جنبه هاي توسعه به طور همزمان توجه شده باشد. از ميان ابعاد مختلف توسعه، بحث انسان و سكونتگاه هاي انساني جايگاه منحصر به فردي دارد. بر اين اساس در اين مقاله سعي شده است، ضمن شرحي بر ساختار شاخص هاي سكونتي كلان شهرها، روند رشد و شكل گيري و جايگاه آنها در سطح كشور ايران مورد بررسي و مقايسه قرار گيرد. در اين مقاله با بهره گيري از داده هاي جمعيتي، چگونگي رشد كلان شهرهاي ايران طي دوره 1335 – 1390 و با استفاده از شاخص هاي توسعه فرهنگي، اجتماعي، بهداشتي، درماني و اقتصادي، فاصله موجود بين كلان شهرها با استفاده از تحليل خوشه اي، شاخص z استاندار بررسي شده است. روش تحقيق توصيفي – تحليلي و مبتني بر مستندات و آمارهاي موجود در سرشماريهاي نفوس ومسكن ايران ميباشد. نتايج نشان ميدهد كه در ايران، نه تنها بين سكونتگاههاي روستايي با سكونتگاههاي شهري فاصله زيادي وجود دارد، بلكه بين كلان شهرهاي آن نيز اين تفاوت بيشتر است.