جستاري بر گونه شناسي و چارچوب مفهومي شهر هوشمند

Research on typology and conceptual framework of smart city

ساخت شهر هوشمند به مفهوم مهم توسعه شهري در عصر ديجيتال تبديل شده است. مبناي فني ساخت شهرهاي هوشمند مبتني بر توسعه ارتباطات بي سيم و اينترنت اشيا است. شهرهاي هوشمند به مشاركت شهروندان در روند تصميمگيري و تصميم سازي، بهبود مشروعيت و دستيابي به نتايج بهتر از نظر كيفيت محيطي كمك ميكند. بر اين اساس، پژوهش حاضر بر واكاوي گونه شناسي و شناسايي چارچوب مفهومي شهرهاي هوشمند متمركز شده است. روش تحقيق پژوهش ازلحاظ هدف توسعه اي و ازلحاظ ماهيت داده از نوع كيفي و از نوع تحليل متني مي باشد. جامعه آماري پژوهش شامل كتاب ها و مقاله هاي مرتبط با شهر هوشمند از پايگاه ها و سايت هاي اينترنتي و بانك هاي اطلاعاتي و استنادي مانند ساينس دايركت، اشپرينگر، ام دي پي آي و غيره است كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شد. نتايج پژوهش بيانگر آن است كه چهار گونه شهر هوشمند مشتمل بر شهرهاي هوشمند فناورانه(بر پايه خدمات و كاركرد فناورانه نوين)، سازماني(از لحاظ داخلي مبتني بر دولت و پروژه مبنا)، هميارانه(مبتني بر شبكه هاي دولتي و خصوصي و شراكت بين بازيگران مختلف نظير دولت ها، دانشگاه ها و شركت هاي خصوصي) و تجربي(بر پايه شهرگرايي نوآورانه، شهروند محوري و دستيابي به پايداري كل نگر) وجود دارد. چارچوب هاي مفهومي زيايد مشتمل بر چارچوب چند سطحي شهر هوشمند آسه آن، چارچوب تحليلي شهر هوشمند، چارچوب مفهومي شهر هوشمند كرۀ جنوبي، مدل مفهومي شهر هوشمند وين، چارچوب شهر هوشمند شهرهاي قطر، طبقات و شاخصهاي شهر هوشمند و چارچوب مفهومي شهر هوشمند مجهز به اينترنت اشيا براي شهرهاي هوشمند ارايه شده است.