استفاده از زيستگاه‌هاي مصنوعي دريايي در توسعه و پايداري منطقه ساحلي مكران

زيستگاه‌هاي مصنوعي عبارتند از سازه‌هاي ساخت بشركه به منظور احياء و توسعه و بهره‌برداري از محيط زيست دريايي استفاده مي‌شوند. استفاده از زيستگاه هاي مصنوعي در ايران از سال 1380 ش در چهار استان جنوبي: بوشهر، هرمزگان، سيستان و بلوچستان و همچنين خوزستان آغاز شد كه در اين تحقيق اطلاعات بدست آمده از استان ها مورد مطالعه قرار گرفت. در اين رابطه اثر زيستگاههاي مصنوعي در تجمع انواع آبزيان و افزايش توليد آنها در عمق 15- 10 متري، بررسي شدند. اجراي اين مطالعه با استفاده از هفت ايستگاه از زيستگاه‌هاي مصنوعي و يك ايستگاه شاهد با سه تكرار انجام شد. براي اين منظور سازه‌هايي شاملReef bal (R) ، Laneh mahi و سازه هاي بتوني از رده خارج شده در مناطق تعيين شده طبق نقشه اجرايي، در زير آب مستقر گرديد. تيمارهاي آزمايشي عبارت بودند از 1-Reef ball (R) سازه نيمكره‌اي تو خالي و سوراخهايي در اطراف، 2- Laneh Mahi (L) سازه هرمي سه گوش تو خالي و سوراخهايي در اطراف، 3- Used material (U) ساره هاي از رده خارج شده بي شكل، 4- سازه‌هاي مخلوط mixed (R+L) ، 5- سازه هاي مخلوط mixed (RU) ، 6- سازه هاي مخلوط mixed (L+U) 7- سازه هاي مخلوط mixed (R+L+U) 8- سازه شاهدCS) ) Control Site. پس از جمع آوري اطلاعات بيولوژيكي و اكولوژيكي، تاثير حاصل از سازه ها در مقدار آبزيان قابل برداشت از دريا و نقش آن در حفاظت از محيط زيست، مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. نتايج نشان داد كه زيستگاههاي مصنوعي دريايي در جذب و افزايش برداشت ماهي، نسبت به محيط‌هاي طبيعي مؤثرتراند؛ به طوري كه اين مقدار در مقايسه با طبيعت (شاهد) از نظر وزني، 5 /12 برابر بود. به طور كلي زيستگاههاي مصنوعي دريايي نه تنها به عنوان پناهگاه و ايجاد بستر تغذيه و رشد و افزايش جمعيت انواع گونه هاي آبزيان و بخصوص ماهيان كفزي عمل مي كنند، بلكه در جذب آبزيان، برداشت و افزايش توليد نيز موثرند و مي توان از اين تكنيك در توسعه زيستگاهها ي انواع آبزيان در مناطق صيادي و احيا و باز سازي محيط هاي آسيب ديده به منظور بهبود منابع استفاده نمود و از سويي سبب اشتغال و و درآمد بيشتر براي علاقمندان و بوميان و ارتقا سطح زندگي آنان خواهد شد.