بررسي ساختار خود اجرايي قراردادهاي هوشمند در اجراي تعهدات قراردادي

Investigating the self-executing structure of smart contracts in the implementation of contractual obligations

شايد بتوان گفت قراردادهاي هوشمند بزرگترين دستاورد فناوري بلاكچين بوده است. اما آنچه موجب شده است اين قراردادها از اهميت بيشتري برخوردار باشند ساختار خوداجرايي اين قراردادها مي‌باشد. درواقع قراردادهاي هوشمند به واسطه اين ساختار توانايي آن را دارند كه به صورت رمزنگاري و با منطق شرطي اگر- سپس بسياري از تعهدات قرادادي همچون انتقال اموال را به ‌طور خودكار اجرا نمايند. به همين دليل استفاده از اين قراردادها در نظام حقوقي ما مي‌تواند فوايدي همچون افزايش دقت و شفافيت، صرفه جويي در زمان و هزينه و افزايش امنيت، اعتماد را ايجاد نمايد؛ كه موجب مي‌گردد نظام حقوق قراردادي ما را تا حد بسيار زيادي از چالش‌هاي حقوقي موجود همچون اشتباه، تدليس، جعل، معاملات فضولي و ... رها نمايد.

It can be said that smart contracts have been the greatest achievement of blockchain technology. But what has made these contracts more important is the self-executing structure of these contracts. In fact, according to this structure, smart contracts have the ability to automatically execute many contractual obligations such as transferring property cryptographically and with conditional if-then logic. For this reason, the use of these contracts in our legal system can create benefits such as increasing accuracy and transparency, saving time and money, and increasing security and trust. which frees our contractual law system to a large extent from existing legal challenges such as mistakes, embezzlement, forgery, fraudulent transactions, etc.