تاثير حاشيه نشيني در كلانشهرها بر چشم انداز تحولات قومي در ايران

احساس محروميت نسبي از جمله تئوريهايي است كه بيشتر صاحبنظران از آن براي تحليل مسائل بويژه در رابطه با شورشها و ناآراميهاي اجتماعي و سياسي سود ميبرند از جمله عرصههاي جغرافيايي كه اين تئوري ميتواند كنشهاي جوامع را تبيين نمايد مسائل مربوط به حاشيه نشيني و قومگرايي است به عبارت ديگر در پي تحولات گسترده اي كه در قالب سياستهاي مدرن سازي در كشورهاي در حال توسعه طي سده بيستم صورت گرفته است سيل مهاجرت از روستاها و شهرهاي كوچك به شهرهاي بزرگ منجر به شكل گيري پديده حاسيه نشيني پيرامون چنين شهرهايي شده است كه مشكلات و مسائل خاص خود را ايجاد نموده است مجموعه شرايط و وضعيت حاكم بر زندگي و كنشهاي سياسي حاشيه نشينان رفتاري را در ميان آنها ايجاد مينمايد كه در قالب تئوري احساس محروميت نسبي تد رابرت گر قابل تبيين است. با توجه به چنين شرايطي مقاله حاضر در پي تبيين اين امر است كه احساس محروميت نسبي در ميان حاشيه نشينان كلان شهرها چه نسبتي با قومگرايي پيدا ميكند و از راه چه سازوكارهايي اين دو مقوله با هم پيوند مي خورند. بررسي حاضر در رابطه با شرايط خاص ايران مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. روش تحقيق در اين مقاله از نوع توصيفي- تحليلي و ابزار گردآوري اطلاعات مطالعات كتابخانه اي است بررسي اين موضوع نشان ميدهد در شرايط كشوري مانند ايران تفاوتهاي ناحيه اي( زبان و مذهب) با حاشيه نشيني در كلانشهرهاي نواحي پيراموني همپوشاني پيدا كرده است، تحت تأثير استفاده ابزاري نخبگان قومگرا احساس محروميت نسبي ميتواند به سمت مسائل قومي سوق پيدا كرده و چالشهاي جدي در اين رابطه براي كشور ايجاد نمايد.