بررسي تاب آوري شهري و مخاطرات طبيعي در شهرهاي آينده

شهرها در آينده، بيشتر مردم جهان را در خود جاي خواهند داد؛ بنابراين، تمركز مديران بايد بر پايدارتركردن و تاب آوركردن اين مكان ها باشد. تاب آوري شهري مفهومي است كه به تازگي مورد توجّه برنامه ريزان و مديران شهري در سراسر جهان قرار گرفته است. لذا با گسترش شهرنشينى، تاب‌آورى شهرى براى پايدار كردن شهرها در مقابل حوادث طبيعى و انسانى مورد توجه قرار گرفته است. وقوع حوادث طبيعي نظير سيل، زلزله و طوفان اغلب تأثيرات مخربي بر سكونتگاه‌هاي انساني مى گذارد و ساختمان ها و زيرساخت ها را ويران و عوارض اجتماعي- اقتصادي پردامنه اى بر جوامع تحميل مى كند. لذا يكي از مسائل اساسي كه در عصر كنوني سكونتگاه هاي انساني بلاخص كلان شهرها، با وجود جمعيت زياد و تراكم كالبدي با آن مواجه اند مخاطرات طبيعي و انسان ساز است كه به اشكال مختلف آسيب هاي جدي به ساختار آنها وارد مي نمايد. راه حل اصلي كه انديشمندان مختلف به آن اذعان دارند تاب آورتر شدن شهرها در مواجهه با بلايا مي باشد و ارزيابي ميزان تاب آوري شهرها اولين گام در اين مسير است. همچنين به دليل گستردگي مفهوم تاب‌آوري در همه ابعاد اجتماعي، اقتصادي، نهادي- برنامه ريزي و نيز كالبدي-زيرساختي، مديران شهري بايد به تحليل لايه‌هاي شهري در ابعاد مختلف، بهبود سطح خدمات در زمان بحران، شناخت اماكن آسيب-پذير در زمان بحران، تقليل ميزان خطر با افزايش استحكام و برنامه ريزي زير ساخت ها و بهره گيري از مدل‌هاي بازيابي در كوتاه‌ترين زمان ممكن پرداخته و با عنايت به اين متغيرها و مولفه‌ها مي‌توان شهرهاي آينده را تاب‌آور نمود. لذا بررسي مخاطرات، تاب آوري شهري و عواملي موثري كه مي تواند شهرها را براي سال هاي متمادي تاب آور نمايد حائز اهميت است. بگونه اي كه كه چالش بزرگ مديران شهرهاي آينده در كنار مسائل و خدمات زيربنايي و روبنايي، تامين ايمني و امنيت شهروندان و تاب آور نمودن شهرهاست، و تاب آوري و پايداري از اهداف اصلي شهرهاي آينده خواهند بود. با افزايش سرعت شهرنشيني در سراسر جهان، اتخاذ سياست‌هاي جديد براي حفاظت از اكوسيستم‌هاي شهري، گونه‌ها و خدماتي كه ارائه مي‌دهند به منظور ايمن سازي شهرهاي پايدارتر، انعطاف‌پذيرتر و قابل زندگي‌تر براي قرن بيست و يكم ضروري است.