بررسي هويّت ملّي در شاهنامه با تكيه بر مؤلفه‌هاي هويّت فرهنگي

شاهنامه فردوسي اثري سترگ است كه به دليل توجه و بازآفريني هويّت ملّي ايرانيان از اهميت بسيار زيادي در مطالعات و بررسي‌هاي جامعه‌شناسانه برخوردار است. حكيم فرزانۀ طوس با تكيه بر عناصر محوري هويّت‌ساز ازجمله مؤلفه‌هاي هويّت فرهنگي ايرانيان، سعي در پيوند دادن ايرانيان با تاريخ و پيشينۀ كهن و غني فرهنگي آنان داشت تا بتواند در مقابل هجوم تازيان و تلاش آن‌ها براي از ميان بردن تاريخ، هويّت و قوميت ايرانيان سد محكمي بسازد. پژوهش پيش‌رو به‌شيوۀ توصيفي ـ تحليلي بر مبناي روش سند كاوي و مطالعات كتابخانه‌اي به بررسي و تحليل مباني هويّت فرهنگي در شاهنامه در جهت تقويت اركان هويّت ملّي در اين اثر سترگ و كاخ بلند نظم فارسي پرداخته است. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه فردوسي با دقّت و تأمل مفاهيمي چون دادگري، خردورزي، دانش و شادي را به‌عنوان مؤلفه‌هاي هويّت‌ساز به لحاظ فرهنگي مدّنظر قرار داده است تا با تأكيد و توجه به اين مؤلفه‌ها، هويّت ايراني را كه با تاخت‌وتاز و هجوم اقوام بيگانه در معرض خطر نابودي قرار گرفته بود، با زبان شيوا و تكيه بر تاريخ اساطيري و روايي ايران‌زمين، پاسداشت نمايد.