فلسفه عزاداري

در فرهنگ ديني ما، يكي از برنامه‏هايي كه نشان دهنده پيوند و دوستي شيعه با اولياي دين و امامان معصوم است، «عزاداري» است، يعني ياد رحلت و شهادت آنان را گرامي داشتن، در سوگ آنان ماتم به پاكردن و در عزايشان گريستن. مراسم عزاداري به ويژه براي حضرت سيد الشهدا (عليه السلام) كه از افضل قربات است و در طول تاريخ داراي اثر مفيد و ارزشمندي بوده از جمله: ۱ – احيا و زنده داشتن نهضت عاشورا موجب زنده نگه‏داشتن و ترويج دائمي مكتب قيام و انقلاب در برابر طاغوتهاست و تربيت كننده و پرورش دهنده روح حماسه و ايثار است. ۲ – عزاداري نوعي پيوند محكم عاطفي با مظلوم انقلابگر و اعتراض به ستمگر است و به تعبير استاد مطهري(گريه بر شهيد شركت در حماسه اوست) ۳ – عزاداري براي اهل بيت موجب احياي ياد، نام، فرهنگ، مكتب وهدف آنان است. به عبارت ديگر در شكل يك پيوند روحي، راه آنان به جامعه الهام گشته و پيوستگي پايداري بين پيروان مكتب و رهبران آن برقرار مي‏سازد و ديگر گذشت قرون و اعصار نمي‏تواند بين آنها جدايي افكند. همين مسأله موجب نفوذ ناپذيري امت از تاثيرات و انحرافات دشمنان مي‏گردد و مكتب را هم چنان سالم نگه مي‏دارد و تحريفات و اعوجاجات را به حداقل مي‏رساند. از همين رو است كه استعمارگران براي نابودي ملل اسلامي مي‏كوشند تا رابطه آنان را با تاريخ پر افتخار صدر اسلام قطع نمايند تا با ايجاد اين خلاء زمينه القاي فرهنگ خود را فراهم آورند. اين ها از آثار اجتماعي عزاداري است و آثار رواني و تربيتي ديگري نيز دارد.