جايگاه تحقيقات در توسعه و مديريت توليد گلخانه هاي ايران

توسعه گلخانه ها در ايران قبل از دهه 70 شمسي بدون هيچ گونه ضوابط، استاندارد و متكي به سليقه سازندگان گلخانه اي انجام شده است. اما از دهه 80 شمسي، حداقل ضوابط ساخت گلخانه تعريف گرديد كه به نام نشريه نظام گلخانه اي كشور معروف شد. با گذشت زمان مشخص گرديد كه اين نشريه نمي تواند تمام نيازهاي گلخانه اي كشور را تامين نمايد. با وجود تدوين استاندارد سازه و تاسيسات گلخانه اي ايران(شماره ثبت 1-15565)، هنوز تفاوت معني داري در عملكرد محصولات گلخانه اي در مقايسه با كشور پيشرفته اي مانند هلند است. اينكه سطح توسعه كشت هاي گلخانه اي در ايران در طي ساليان اخير از كشور هلند پيشي گرفته است، اين سوال را مطرح مي كند كه آيا همزمان با آن نيازهاي پژوهشي در سازه و محصولات گلخانه اي نيز همسو با آن پيشرفت داشته است. امروزه سياست گذاران، محوريت توسعه گلخانه ها را بر اساس جايگزين نمودن كشت هاي فضاي باز(مخصوصا سبزي و صيفي) به منظور صرفه جويي در مصرف آب قرار مي دهند، در حاليكه براي تقويت زيرساخت هاي پژوهشي برنامه ريزي مناسبي ندارند. به عنوان مثال آثار اين بي برنامه ريزي، توسعه چند برابري گلخانه ها در برنامه ششم و هفتم، با وجود رها شدن و غيرفعال بودن سطح قابل توجهي از گلخانه هاي كشور است. هدف از تدوين اين مقاله، اهميت دادن به پژوهش به عنوان پيش نياز توسعه گلخانه ها و آسيب شناسي توليد محصولات گلخانه اي در ايران است.