اثر روش هاي مختلف پيوند، سن پايه و زخم زني زير محل پيوند بر درصد گيرايي نهايي و برخي صفات رشدي گردوي ايراني (Juglans regia L.)

اين آزمايش به منظور مقايسه روش هاي مختلف پيوند و اثر زخم زني زير محل پيوند روي پايه هاي دو ساله و سه ساله گردوي ايراني تحت شرايط مزرعه اجرا شد. اين پژوهش در قالب يك آزمايش فاكتوريل بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار و در هر تكرار 7 نمونه انجام شد. فاكتور اول روش پيوند شامل سه سطح(پيوند تي، پيوند تي-وارونه و پيوند وصله اي)، فاكتور دوم سن پايه گردو شامل دو سطح(پايه دو ساله و پايه سه ساله) و فاكتور سوم اثر زخم زني زير محل پيوند شامل دو سطح(اثر زخم زني و عدم زخم زني) بود. در اين آزمايش صفات درصد گيرايي نهايي، طول پيوندك، تعداد برگ و قطر پيوندك اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه روش پيوند تاثير معني داري بر گيرايي نهايي در پيوند گردو داشت. پيوند وصله اي با 05/69 درصد بيشترين گيرايي و پيوند تي با 93/33 كمترين درصد گيرايي را نشان داد. همچنين نتايج حاكي از آن است اثر هر يك از فاكتورهاي روش پيوند، سن پايه و زخم زني زير محل پيوند بر طول شاخه حاصل از رشد پيوندك تاثير معني داري داشته در حالي كه تنها فاكتور روش پيوند بر قطر پيوندك تاثير معني دار داشت. بنابراين مي توان انتخاب يك روش مناسب جهت يك پيوند موفق را به ساير فاكتورها برتري بخشيد و از بين اين سه روش پيوند وصله اي را پيشنهاد نمود.