بررسي اصل لزوم ارتباط دعوا و دادگاه از جهت صلاحيت محلي در حقوق ايران و انگلستان و اصول دادرسي مدني فراملي

صلاحيت محلي به عنوان يكي از انواع صلاحيت دادگاه كه ناظر به محدوده ي جغرافيايي معيني است، تنها هنگامي طرح مي شود كه كشور به مناطق جغرافيايي و محلي تقسيم شده و هر دادگاه كه از نقطه نظر حوزه ي صلاحتي دادگاه يك كشور نسبت به دادگاه هاي ديگر كشورها همواره مطرح است. اصل صلاحيت مرجع قضايي محل اقامت خوانده يك اصل جهاني است. اين قاعده در راستاي تسهيل دادرسي و صرفه‌جويي در هزينه‌هاي دعوا و اداره شايستة جريان دادرسي در طول زمان در برابر انتقادها، انعطاف حقوقي نشان داد و از كليت آن كاسته شد. يكي از مواردي كه كليت اين اصل را تخصيص زده است، «ارتباط دعاوي» مي‌باشد. در حقيقت يكي از آثار ارتباط دعاوي گسترش صلاحيت محلي ‌است. در اين مقاله، با فرض وجود قلمرو محلي براي يك دادگاه، در پي بررسي چگونگي تعيين صلاحيت محلي هستيم تا دانسته شود از نقطه نظر حقوق ايران و انگلستان و اصول دادرسي مدني فراملي،لازم است بين دادگاه صالح به رسيدگي و دعواي طرح شده ارتباطي وجود داشته باشد؟ ديگر اين كه اگر پاسخ مثبت است،اين ارتباط چگونه بايد باشد،چه عواملي مي تواند آن را برقرار كند و دست آخر چه نتايجي در بر خواهد داشت؟