ارزيابي قانون حمايت از اطفال و نوجوانان از منظر كنوانسيون حقوق كودك

ضرورت بررسي قوانين در حوزه كودكان و نوجوانان به لحاظ شرايط خاص آنان بر كسي پوشيده نيست. قوانين و مقررات متعددي در اين زمينه در سطح بين المللي و ملي وضع گرديده است. هدف اساسى كنوانسيون 1989حقوق كودك، ايجاد زندگى بهتر براى كودكان و تلاش در راه رشد هماهنگ و متعادل آنان در زمينه‏هاى اساسى رشد جسمى، ذهنى، عاطفى، روانى و رشد اجتماعى است و براى دستيابى به اين هدف، چهار محور اساسى رشد، بقا، حمايت و مشاركت را مورد توجه قرار داده است. قانون حمايت از اطفال و نوجوانان 1399 هم آورده ها و نقاط مثبت قابل احترامي دارد و هم با كاستي هاي مواجه است كه كماكان باب فحص و تلاش براي تهيه و تقديم قانوني جامع تر را در خصوص مديريت مسائل و مشكلات كودكان و نوجوانان باز مي‌گذارد. در اين مقاله، تلاش شده است به بررسي و تطبيق اين دو قانون پرداخته و موارد تطابق و همپوشاني و كاستي ها را دريابيم. بررسي ها نشان مي دهد قانون حمايت ايران در موارد بسياري داراي تطابق و همپوشاني با كنوانسيون كودك است، اما در برخي موضوعات كه كنوانسيون بدان تصريح كرده است قانون حمايت از كودكان و نوجوانان 1399 مقرره اي ندارد.