سياست در حكمراني متعالي

سياست خارجي يكي از بارزترين جلوه هاي حكمراني در يك دولت اسلامي است. در واقع وجه جهاني وبين المللي يك دولت با سياست خارجي شناخته مي شود. سياست خارجي به اندازهاي در شكل گيري و استخوان بندي ماهيت دولت اسلامي نقش آفريني مي كند كه بسياري از تحليلگران، سياست خارجي را به مثابه ابزار سنجش دولت اسلامي در نظر مي گيرند. در اين راستا، پرسش اصلي اين مقاله آن است كه چرا سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران هنوز نتوانسته به سياست خارجي در تراز نظام اسلامي نزديك شود؟ در پاسخ به اين سوال، فرضيه مقاله پيشرو آن است كه علت تحقق نيافتن سياست خارجي مطلوب در ايران، الگوي حكمراني آن بوده و اين مهم جز با در پيش گرفتن و اجراي الگوي حكمراني متعالي در سياست خارجي به دست نميآيد. به منظور تصديق اين فرضيه، عملكرد سياست خارجي در دوره كنوني مورد برر سي قرار گرفته است. يافته ها نشان مي دهد، الگوي حكمراني معاصر از آنجا كه با اصول و مباني حكمراني متعالي در سياست خارجي فاصله دارد، لذا در حيطه عمل هم نتوانسته، عملكرد مطلوبي داشته باشد. لذا تا زماني كه سياست خارجي مبتني بر اصول حكمراني متعالي مستقر نشود، همچنان بايد شاهد نقص عملكردي و نارسايي سياست خارجي در حفظ منافع و تحقق اهداف ملي بود.