همگرايي امت اسلامي در پرتو عدالت با تمركز بر آموزه هاي نهج البلاغه

انسان موجودي اجتماعي است و كمال او در بستر جامعه شكل مي گيرد. از اين رو، رشد و تعالي انسان به پايداري جامعه و بقاي جامعه به همگرايي و وحدت وابسته است. به همين سبب از ديرباز انديشمندان كوشيده اند تا عناصر قابل اعتماد براي ايجاد وحدت و همگرايي را پيشنهاد نمايند. پژوهش حاضر كه با روش توصيفي- تحليلي و با تمركز بر تعاليم نهج البلاغه فراهم آمده، برخي از ابعاد اين موضوع را از منظر تعاليم نهج البلاغه به بحث نهاده است. نتيجه پژوهش نشان مي دهد، عوامل مختلف مانند؛ عدالت، جنسيت، نژاد، جغرافيا، فرهنگ، دين و مذهب مي تواند به عنوان محور همگرايي مطرح گردد. اما پايداري و كارآمدي اين عوامل در عرصه همگرايي به يك اندازه نيست. چه بسا تاكيد بيش از حد بر اين عوامل واگرايي و تفرقه را نتيجه دهد. بر اساس يافته هاي پزوهش، عدالت در مقايسه با ديگر عوامل پيش گفته ظرفيت بيشتري را براي ايجاد و پايداري همگرايي داراست. پياده سازي عدالت و پايبندي به آن در سطوح مختلف از سوي ملت و نيز از سوي نهاد حاكميت جهت حصول نتيجه مطلوب ضروري است. مهمترين نتيجه اجتماعي اجراي عدالت، اعتمادسازي و اعتماد مردم عنصري اساسي براي ايجاد و پايداري همگرايي و وحدت است. تاكيد فراوان و مكرر امير المومنين حضرت امام علي (ع) به كارگزارانش مبني بر رعايت عدالت و نيز عدالت پيشگي فوق العاده آن حضرت در عرصه حكمراني از اين منظر قابل فهم است. نتيجه مقاله حاضر در حوزه مطالعات سيره شناسي و نهج البلاغه پژوهي كاربرد دارد، همچنان كه در زمينه همگرايي و وحدت در جوامع اسلامي سودمند است.