حق برآب درتوسعه پايداربا رويكرد حقوق بشري– رفاه اجتماعي

آب براي توسعه پايدار يك عامل مهم و اساسي است. آب سالم پيش شرطي براي تحقق حقوق بشر ودسترسي به آب آشاميدني سالم از لوازم زندگي با عزت براي بشر محسوب مي شود. از طرفي حقوق رفاه اجتماعي مجموعه اي از قواعد و اقدامات حمايتي در راستاي توسعه پايدار است. حمايتي كه جامعه براي اعضاي خود از طريق مجموعه اي از اقدامات عمومي كه به اشكال رسمي و دولت محور محدود است فراهم مي كند. اين حمايتهاي حقوقي منجربه بهرمندي از حداقل هاي زندگي با كرامت براي انسان ازجمله تامين نياز هاي اساسي مانند آب آشاميدني سالم و پايداراست. هدف اين پژوهش بررسي حق بر آب در توسعه پايدار با دو رويكرد حقوق بشر بنيادبا منشاء حقوق بين المللي وحقوق رفاه اجتماعي با حمايت دولتي بر مبناي حقوق داخلي است. كه با روش كتابخانه اي وتحقيق توصيفي- تحليلي انجام و سعي شده به اين پرسش پاسخ داده شود. حق بر آب آشاميدني و سالم در توسعه پايدار به چه ترتيب است؟ در اين بررسي توسعه پايدار بعنوان حقوق پوششي (حقوق عمومي) چهار چوب گسترده اي را فراهم مي كند تا همانند يك چتر حقوقي، حق هاي بشر بنياد- رفاه اجتماعي متناظر با توسعه پايدار را از جمله حق بر آب آشاميدني سالم و كافي را مورد حمايت قرار دهد ومتقابلا اين حقوق بشربنياد – رفاه اجتماعي بعنوان بازوي اجرايي وحقوقي توسعه پايدار جهت دادرسي در مراجع قضايي مورد استناد محاكم واقع مي شود. درزير همين چتر حقوقي،حقوق سياسي و مدني موجب مشاركت وهمكاري مردم درحفظ منابع آب است.