چالش هاي زيست محيطي ناشي از كاهش سطح آب درياچه اروميه و راهكارهاي احياء مجدد

درياچه اروميه به عنوان بزرگ ترين درياچه داخلي ايران و از مهم ترين و با ارزش ترين اكوسيستم هاي آبي ايران و جهان به شمار مي آيد. هدف از اين تحقيق بررسي عواقب ناشي از كاهش سطح آب درياچه اروميه و درنهايت ارائه راهكارهاي مناسب براي نجات آن مي باشد، درياچه اروميه با مساحت تقريبي بيش از 50000 كيلومتر مربع درياچه اي وسيع با شوري زياد است كه در شمال غرب ايران و بين استان هاي آذربايجان غربي و شرقي واقع شده است. در دهه گذشته به دليل كاهش تراز آب درياچه كه ناشي از عوامل مختلفي از قبيل برداشت بيش از حد از منابع آبي در حوضه، خشكسالي و تغييرات اقليمي، رشد جمعيت، احداث سدها مي باشد، سطح عمده اي از درياچه بدليل خشك شدن به شوره زار تبدل شده است. بدون شك تداوم اين روند بحراني براي درياچه اروميه، خسارات و آسيب هاي جبران ناپذيري را بر سلامت و بهداشت ساكنين منطقه و معيشت آنها، تخريب اكوسيستم و ساير مسائل زيست محيطي به همراه خواهد داشت. استفاده از روش هاي موثر مديريت منابع آب در كنار رعايت نيازهاي زيست محيطي اين منطقه، تنها راهكار كاهش اثرات و خسارات اين بحران مي باشد كه به دليل فرامنطقه اي بودن اثرات آن نيازمند عزم ملي و حتي بين المللي مي باشد و لازم است كه براي نيل به اين هدف از مجموعه عوامل و راهكارهاي موجود و در دسترس در اين راستا استفاده گردد. بروز خشكي درياچه اروميه نمودي از عدم وجود برنامه ريزي، امكان سنجي و آينده نگري در انجام پروژه هاي عمراني و توسعه اقتصادي در اين منطقه بوده است. با مدنظر قرار دادن اين موضوع و در راستاي اهميت بررسي كارهاي انجام شده در اين راستا، در اين تحقيق تلاش شده است تا با بررسي و مروركارهاي انجام شده در راستاي احيا و نجات اين ذخيره آبي و زيست محيطي، مجموعه علل وعوامل وقوع بحران كنوني و نيز آثار آن و همچنين راهكارهاي مختلف پيشنهاد شده براي حل اين بحران ارائه گردد.