بررسي شيوه و فنون معماري بومي همساز با اقليم گرم و خشك ايران

در اين تحقيق راهكارها و اصول طراحي اقليمي و تأثير عوامل اقليمي در اقليم گرم و خشك مورد بررسي قرار گرفته است. معماري بومي كه از دانش بومي، شناخت دقيق محيط، اقليم منطقه و همچنين استفاده از تجربه و نوآوري افراد محلي نشأت مي گيرد، پاسخي مناسب در جهت ايجاد حس رضايت استفاده كنندگان از بنا بوده است. با توجه به مصرف بي رويه سوخت هاي فسيلي و منابع تجديد ناپذير و دست درازي افراطي انسانها به طبيعت در چند دهه اخير، بهره گيري از اصول معماري گذشته و تلفيق آن با معماري نوين ضرورت مي يابد. هدف از اين پژوهش بررسي راهكارهاي معماري بومي در اقليم گرم و خشك و نحوه استفاده از اين فنون در اين اقليم مي باشد. در اين پژوهش با روش توصيفي- تحليلي و با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و روش هاي ميداني و همچنين استفاده از سايت هاي اينترنتي به بررسي و نحوه استفاده از اين راهكارها پرداخته شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد توجه به معماري بومي و طراحي براساس اقليم هر منطقه، در مديريت و بهينه سازي مصرف انرژي هاي تجديد ناپذير و بهره گيري بيشتر از انرژي هاي تجديدپذير و آسايش حرارتي نقش بسزايي دارد. در اين راستا كيفيت آسايش زندگي انسانها نيز ارتقاء مي يابد و در كنار ارتقاء كيفيت زندگي نسل كنوني، ميراث مناسبي براي آيندگان برجا مي ماند.