تبيين ساختار حياط و تعامل آن با نور روز و سطوح شفاف در خانه هاي تاريخي شهر كرمانشاه، ايران

حياط از ديرباز در معماري سنتي ايران به عنوان فضاي بازي كه در ارتباط با پوسته و فضاهاي اصلي قابل سكونت بنا در جهت تامين نور روز مناسب بوده و همچنين به عنوان يكي از عناصر پايه به لحاظ پايداري مورد توجه بوده است. هدف از اين پژوهش، مطالعه و بررسي ساختار فضاهاي باز و تعامل آن با جداره هاي شفاف رو به آن در خانه هاي سنتي شهر كرمانشاه است. براي انجام پژوهش از روش توصيفي و تطبيقي با تمركز بر نقش اقليمي و محيطي حياط و جداره هاي نورگذر و با انتخاب شش نمونه موردي از خانه هاي تاريخي شهر كرمانشاه كه در پهنه اقليمي منطقه سرد ايران قرارگرفته و همگي متعلق به دوره قاجار هستند، استفاده شده است. براي دستيابي به اين هدف جهت گيري، تحليل فرمي، تناسبات حياط، عمق متوسط، زاويه ديد، الگوي ارتفاعي، نسبت فضاي بسته به باز، مساحت نما و سطوح شفاف، مقدار درصد سايه و آفتاب در حياط، زاويه ديد آسمان و درصد نقاب آسمان مورد بررسي تطبيقي و تحليل قرار گرفته است. شيوه تحليل، فرمي است و ابزارهاي گردآوري اطلاعات منابع مكتوب، اسناد، نقشه ها، كروكي و مشاهده ميداني و ترسيم جداول و نمودارهاي تحليلي و استفاده از نرم افزارهاي تحليل نور روز است. نتايج بررسي حاكي از وجود رابطه منطقي بين برخي از عناصر فضاي باز با پنجره هاي متضمن نور روز مناسب است.