انرژي هاي تجديد پذير در معماري الگويي براي پايداري محيط هاي انسان ساخت

با افزايش جمعيت جهان و محدود بودن منابع انرژي، كشورها با مشكل مصرف انرژي مواجه شده اند. بحران هايي كه كشورها و جوامع بشري را تهديد مي كند، محدود بودن منابع انرژي هاي تجديدناپذير (فسيلي) و نيز افزايش آلودگي هاي زيست محيطي ناشي از مصرف بيش از اندازه سوخت هاي فسيلي است كه اين عوامل ضرورت و اهميت توجه به استفاده از منابع انرژي تجديدپذير را نشان مي دهد. بر اين اساس اين پژوهش با هدف بررسي انرژي هاي تجديد پذير و تاثير آن بر پايداري محيط هاي انسان ساخت يعني مناطق شهري انجام گرفته است. روش تحقيق توصيفي – تحليلي است و گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و بررسي اسنادي بوده است.نتايج نشان مي دهد، انرژي تجديدپذير انرژي است كه از منابعي به دست مي آيد كه اساساً تمام نشدني هستند و توسعه انرژي پايدار در دسترسي به خدمات انرژي مدرن مقرون به صرفه، تامين انرژي پايدار، مصرف انرژي پايدار و امنيت انرژي محقق مي شود كه نمونه هايي از منابع تجديدپذير شامل انرژي خورشيدي، نيروي باد، انرژي زمين گرمايي و نيروي برق آبي است.