مقايسه تطبيقي دو الگوي سايبان متحرك انطباق ‏پذير در بهينه‌سازي همزمان نور روز و انرژي در ساختمان‏ هاي اداري شهر اصفهان

با افزايش جمعيت جهان، نياز به انرژي به ويژه در ساختمان‏ها افزايش يافته است. بر اين مبنا، الگوهاي مناسبي كه بتواند در جهت بهره‏ وري انرژي نيازهاي ساكنين ساختمان‏ها به ويژه ساختمان‏هاي اداري را تأمين نمايد از اهميت ويژه‏ اي برخوردار است. از سويي، نور روز كافي كه يكي از مهمترين عوامل تأمين كننده آسايش بصري ساكنين ساختمان‏ هاست، خود توليد گرما مي‏ نمايد كه اين خود باعث افزايش مصرف انرژي سرمايشي به ويژه در اقليم گرم و خشك مي‌گردد. از اين رو، با توجه به بحران انرژي در دهه ‏هاي اخير، توجه به معيارهاي مؤثر در ميزان مصرف انرژي و آسايش بصري ضروري به نظر مي‌رسد. يكي از روش‏هاي مؤثر در بهينه‌سازي مصرف انرژي در ساختمان‌ها، سايبان‌ها مي‌باشند كه سايبان‌هاي متحرك به دليل امكان پويايي و انطباق‌پذيري با نور روز و چرخش خورشيد، مي‌توانند كاربرد ويژه‌اي داشته باشند. هدف اين پژوهش، بهره‏ گيري از پتانسيل‌هاي سايبان‌هاي متحرك در بهينه‌سازي نور روز و بهره‌وري مصرف انرژي به صورت همزمان مي‌باشد. روش تحقيق در اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از دسته تحقيقات كمي است. از نظر روش انجام كار، روش آزمايشي و شبيه‌سازي مورد استفاده قرار گرفته است. پس از مدل‌سازي در نرم‌افزار راينو، به عنوان مدل مرجع، حالت كلي شامل بدون سايبان و حالت با سايبان نقابي و سايبان جمع‌شونده جبهه جنوبي فضاي اداري، مورد شبيه‌سازي و تحليل قرار گرفت. نتايج حاكي از آن است كه با بكارگيري سايبان‏هاي متحرك در نماهاي ساختمان‏هاي اداري شهر اصفهان، مي‏توان به بهينه ‏سازي سطح نور روز به ميزان بيش‏ از %20 و كاهش مصرف انرژي بيش ‏از 48% دست يافت.