تاثير فضاي باز مجتمع مسكوني بر افزايش تعاملات اجتماعي

عدم توجه به امر تعاملات‌اجتماعي در طراحي مجتمع‌هاي‌مسكوني امروزي و در نظر نگرفتن پيامدهاي‌روانشناختي آن، زندگي فردي‌و‌اجتماعي‌ساكنين را با مشكلاتي مواجه ساخته‌است. تجدد و به تبع‌آن مهاجرت‌و‌شهرنشيني، مشكلات عديده اي را براي محيط هاي مسكوني فراهم ‌آورد و بافت‌هاي شهري را تبديل به محيط هاي‌خشك،پرمصرف،‎‌فاقد‌حريم و حس‌تعلق مكان و همسايگي و… كرده‌است.‌در اين فضاها انسان ها درجوار‌هم، همديگر را نمي شناسند و اصولاً اين آشنايي‌ را مهم نمي دانند. حريم و عرصه‌هاي انساني و فضايي در مسكن امروزي از بين رفته است حتي خانواده‌ها از مسايل مختلف‌ديگري مثل محل بازي‌بچه ها، حريم محله، سايه اندازي و اشرافيت بصري و… اظهار نارضايتي مي كنند. همچنين فضاي باز مؤثر درمجموعه‌هاي مسكوني به عنوان زمينه‌ساز تعامل فعال كمتر در طراحي‌ها به اهميت آن‌ها توجه شده است. بافت‌جديد با تركيب جمعيتي اغلب مهاجر از روستاها اطراف با خرده‌فرهنگ‌هاي متفاوت و گاه‌متضاد، طي‌نيم‌قرن‌گذشته به شدت در معرض تحولات كالبدي و فضايي ناشي از ناآگاهي مردم و مسئولان بوده‌است، در همين راستا براي بهبود كيفيت فضاهاي شهري به خصوص مسكوني ، يكي از راهبردهاي اساسي براي رفع اين مهم، طراحي بر اساس اصول‌و معيارهاي‌اجتماعي و فرهنگي از جمله همسايگي است. از اين رو، مقاله حاضر مي‌كوشد ضمن شناسايي عوامل مؤثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعي در فضاي باز مجموعه‌مسكوني را از مصرف كننده‌غير‌فعال (در فضاي بيروني) به مشاركت كننده فعال تبديل نمايد. در اين راستا، عوامل موثر بر افزايش تعاملات‌اجتماعي شناسائي و كدگذاري گرديده‌اند. در‌پايان، راهبردهايي جهت بهبود تعاملات‌اجتماعي با تمركز بر بهبود فضاي‌باز و نيمه‌باز براي مجتمع‌هايي كه در آينده در اين منطقه ساخته‌مي‌شوند ارائه گرديده‌است.