بررسي تجارب پياده راه سازي در كشورهاي آسيايي

شهرها در گذشته از توانايي پياده مداري بالايي برخوردار بودند و اكثر الگوهاي حمل ونقل و جابه جايي به صورت پياده راه هايي تعريف مي شدند كه علاوه بر افزايش تعاملات اجتماعي، هزينه كمتر و دسترسي بالاتري داشتند. از اين پياده راه ها تمام اقشار جامعه به گونه اي يكسان بهره مي بردند. متاسفانه با گسترش شهرنشيني و تغيير رويكرد شهرها، از شهر انسان محور به شهر سواره محور، ميزان استفاده اقشار كم درآمد از پياده راه ها به تدريج كاهش يافت. با اختراع وسايل نقليه موتوري و افزايش روزافزون استفاده از آن ها، چهره شهرها نيز به تدريج تغيير كرده اند. هر روز نياز به معابر، بزرگراه ها و مسيرهاي سواره جديدتر و مدرن تر بيشتر احساس مي شود و به همين دليل بافت هاي تاريخي و ارزشمند در هسته هاي مركزي شهرها ويران گرديده و مسيرهاي تازه اي براي راحتي عبور و مرور وسايل نقليه بنا مي گردد. هدف از اين بررسي مطالعه پياده راه ها و تجارب كشورهاي آسيايي در زمينه پياده راه سازي مي باشد. روش اين پژوهش توصيفي - تحليلي و روش گردآوري اطلاعات كتابخانه اي و اسنادي مي باشد. نتايج حاصل از مطالعات نشان مي دهد كه بهره گيري از تجارب موفق پياده راه هاي كشورهاي آسيايي، البته با تاكيد بر بومي سازي روش ها موجب ارتقا مباني نظري اين زمينه در كشور مي شود و ارتقا مباني نظري نيز مي تواند گام مهمي را در زمينه بهبود وضعيت كنوني پياده راه ها و پياده راه هاي آينده در كشور ايران بردارد.