ارتباط پذيرش بيماري با كيفيت زندگي در زنان باردار مبتلا به ديابت

مقدمه: يكي از مسايلي كه پديده حاملگي را تحت تاً ثير قرار داده و ميتواند منجر به پيامدهاي نامطلوب بارداري و زايماني پر خطر شود، ديابت حاملگي است كه عوامل روان شناختي در تبعيت از درمان و كنترل گلوكز خون نقش به سزايي دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسي ارتباط بين پذيرش بيماري بر كيفيت زندگي در زنان باردار مبتلا به ديابت با تشخيص اوليه در بارداري بود. روش كار: اين مطالعه مقطعي بر روي 240 زن باردار مبتلا به ديابت كه به روش در دسترس انتخاب شدند انجام شد. جهت جمع آوري داده ها، ابزارهاي كيفيت زندگي (SF12) و مقياس (AIS) مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) كيفيت زندگي، خودكارآمدي و پذيرش بيماري به ترتيب 57.36 (6.63) و 29.07 (7.69) بود. در آناليز رگرسيون تك متغيره، متغير پذيرش بيماري توانست 14.4 % (P 0.001 0.385 β=) از تغييرات كيفيت زندگي را پيش بيني كنند. مدل رگرسيوني چند متغير نشان داد كه 23.3% از تغييرات كيفيت زندگي قابل تببين توسط پنج متغير (پذيرش بيماري، سن زنان، تحصيلات، شغل و درآمد) مي باشد (0.233, P 0.001= R2adj) و متغيرهاي پذيرش بيماري و وضعيت درآمد ارتباط معني داري با متغير وابسته داشته و به ترتيب بيشترين تاثير را بر كيفيت زندگي، پذيرش بيماري (, P=0.033 β=0.171) و وضعيت درآمد (, P=0.028 β=0.154) داشتند. نتيجه گيري: كيفيت كلي زندگي در زنان مبتلا به ديابت در حد متوسط بود و پذيرش بيماري و وضعيت درآمد پيشگويي كننده هاي كيفيت زندگي كل هستند. يافته ها بيانگر اهميت طراحي برنامه آموزشي و ارائه خدمات مامايي جهت افزايش خودكارآمدي و پذيرش بيماري است تا كيفيت زندگي زنان باردار مبتلا به ديابت بهبود يابد.