ارتباط خودكارآمدي با كيفيت زندگي در زنان باردار مبتلا به ديابت

مقدمه: ديابت بارداري به عنوان اختلال متابوليسم كربوهيدرات ها، از مهمترين عوارض شايع متابوليك در بارداري تلقي مي شود. تشخيص ديابت در بارداري منجر به ايجاد تغييرات در سبك زندگي شده و درمانهاي به كار گرفته شده مي تواند جنبه هاي مختلف زندگي زنان باردار از جمله كيفيت زندگي آنها را تحت تاثير قرار دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسي ارتباط بين خودكارآمدي و اثر ميناجي گري پذيرش بيماري بر كيفيت زندگي در زنان باردار مبتلا به ديابت با تشخيص اوليه در بارداري بود. روش كار: اين مطالعه مقطعي بر روي 240 زن باردار مبتلا به ديابت كه به روش در دسترس انتخاب شدند انجام شد. جهت جمع آوري داده ها، ابزارهاي كيفيت زندگي (SF12) و خودكارآمدي شرر مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) كيفيت زندگي و خودكارآمدي به ترتيب 57.36 (6.63) و 51.75(7.44) بود. در آناليز رگرسيون تك متغيره، متغيرهاي خودكارآمدي توانست 20.6% (, P 0.001 0.457 β=) از تغييرات كيفيت زندگي را پيش بيني كنند. مدل رگرسيوني نشان داد كه 23.3% از تغييرات كيفيت زندگي قابل تببين توسط شش متغير (خودكارآمدي، سن زنان، تحصيلات، شغل و درآمد) مي باشد (0.233, P 0.001= R2adj) و متغيرهاي خودكارآمدي و وضعيت درآمد ارتباط معني داري با متغير وابسته داشته و به ترتيب بيشترين تاثير را بر كيفيت زندگي (, P 0.001 β=0.280) و وضعيت درآمد (, P=0.028 β=0.154) داشتند. نتيجه گيري: كيفيت كلي زندگي در زنان مبتلا به ديابت در حد متوسط بود و خودكارآمدي و وضعيت درآمد پيشگويي كننده هاي كيفيت زندگي كل هستند. يافته ها بيانگر اهميت طراحي برنامه آموزشي و ارائه خدمات مامايي جهت افزايش خودكارآمدي و پذيرش بيماري است تا كيفيت زندگي زنان باردار مبتلا به ديابت بهبود يابد.