بررسي جايگاه خيال و اسطوره در سنت داستان پردازي گوسان ها

سنت قصه پردازي از ديرباز بخش جداي ناشدني هر قوم است كه به واسطه ي آن هويت زندگي جمعي معنا مي يافت. اين قصه ها شامل مفاهيمي مقدس براي هر قوم و يا افسانه هايي بود كه ريشه در فرهنگ، ترس ها و يا آمال و آرزوهاي هر قوم داشته است. گوسان ها به عنوان افرادي هستند كه به واسطه خنياگري، نقش عمده اي را در تداوم فرهنگ يك منطقه به وسيله رواياتي كه درون مايه پهلواني دارند ايفا مي كنند. آنها معمولا از لوازم موسيقي به جهت تاثير بيشتر داستان هاي خود در جمع ها و يا در دربار استفاده مي كردند و اين موسيقي بر غناي داستان هاي آن ها مي افزود. اين داستان ها اغلب بر گرفته از آداب، سنت ها، ترس ها و باور هاي هر منطقه بوده است كه گاهي در قالب شعر با وزن خاصي در ميان جمع روايت مي شده است. مضمون اين داستان ها، خاصيت تاثيرگذاري زيادي در ميان مردم داشت كه مي توان آن را به تخيلات و اسطوره هاي هر سرزمين نسبت داد. در اين مقاله سعي داريم تا به روشي توصيفي- تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي، به بررسي دو عامل خيال و اسطوره در سنت داستان پردازي گوسان ها؛ به عنوان قصّه‌پردازاني موسيقي‌دان و بديهه‌سرايي كه به احيا فرهنگ هر سرزمين كمك زيادي كرده اند بپردازيم. در نهايت در ميابيم كه خيال و اسطوره نقشي محوري را در شكل گيري داستان ها و روايت هاي گوسان ها ايفا مي كند تا بتواند با تحريك ضمير ناخودآگاه جمعي، نفوذ بيشتري در ميان مردمان آن سرزمين داشته باشد و با تداوم داستان پردازي هاي خود در قالب روايت هايي برگرفته از فرهنگ هر جامعه به حيات آنان كمك مي كند.