رابطه احساس پيوستگي و هوش معنوي با خودكارآمدي شغلي در دبيران زن مقطع متوسطه شهر رامهرمز

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه احساس پيوستگي و هوش معنوي با خودكارآمدي شغلي در دبيران زن مقطع متوسطه شهر رامهرمز انجام شده است. پژوهش، از نوع كاربردي به شيوه همبستگي بوده است. جامعه آماري شامل تمام دبيران زن مقطع متوسطه در سال تحصيلي 1400-1399 و نمونه آماري 300 نفر از جامعه مذكور بوده كه با توجه به حجم جامعه مذكور و با استفاده از جدول مورگان و از روش نمونه گيري چندمرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي احساس پيوستگي آنتونوسكي (1993)، پرسشنامه هوش معنوي بديع و همكاران (1389) و پرسشنامه خودكارامدي شغلي شرر و آدامز (1983) استفاده شد. نتايج نشان داد بين احساس پيوستگي و هوش معنوي با خودكارآمدي شغلي دبيران زن رابطه چندگانه مثبت معناداري وجود دارد (845/.=p). بين احساس پيوستگي و خرده مقياس هاي آن (معني دار بودن، قابل درك بودن، كنترل پذيري) با خودكارآمدي شغلي دبيران زن رابطه مثبت وجود دارد (865=p) و هم چنين بين هوش معنوي و خرده مقياس هاي آن (تفكر انتقادي، معناسازي شخصي، سطح هوشياري، خودآگاهي متعالي) با خودكارآمدي شغلي دبيران زن رابطه مثبت و معناداري وجود دارد.