نقش آموزش حضوري پسا كرونا مبتني بر روش هاي فعال تدريس در يادگيري دانش آموزان

امروزه يكي از مهم ترين ويژگي هاي نظام هاي آموزشي موفق، استفاده معلمان از روش هاي فعال تدريس در كلاس هاي درس است. در كشور ما استفاده از روشهاي نوين تدريس چند سالي است كه در محافل تعليم وتربيتي مطرح مي شود، ولي در مرحله ي عمل كمتر از معلمان شاهد اجراي آن در كلاس هستيم. هدف اين مقاله بررسي اهميت و ضرورت روش هاي فعال تدريس در آموزش حضوري پس از دوره كرونا در يادگيري دانش-آموزان مقاطع مختلف تحصيلي است، در دوره ي كرونا كه آموزش مجازي در قالب شبكه شاد اجرا شد، تدريس هاي جذاب زيادي را از معلمان مشاهده كرديم؛ زيرا خاصيت تدريس مجازي بر تنوع و خلاقيت است، هر چند اگر تدريس معلم مبتني بر روش هاي فعال نباشد. ولي همين روش هاي نوين تدريس در آموزش حضوري معناي بيشتري مي يابد. روش جمع آوري اطلاعات در اين مقاله از نوع كتابخانه اي و اين پژوهش از نوع علمي و ترويجي است. در اين پژوهش اطلاعات مرتبط با موضوع به صورت كيفي و مبتني بر مستندات، جمع آوري و مورد نقد و بررسي قرار گرفت و در پايان اين بررسي به اين نكته رسيديم كه در دوره پسا كرونا و در سال هاي تحصيلي آينده، براي جبران كاستي هاي آموزش مجازي و براي جبران ويژگي هاي منحصرا ظاهري اين آموزش، استفاده از روش هاي فعال تدريس در آموزش هاي حضوري براي معلمان به يك بايد تبديل شده كه شايسته است، مسئولان آموزش و پرورش بستر هاي عملياتي شدن اين مطلوب را فراهم ساخته و نيز معلمان به اين مساله در-كلاس هاي درس به عنوان يك دغدغه توجه داشته باشند، تا دانش آموزان و نظام آموزشي، خلاق تر و برتر و نيز به تبع اين موفقيت در آينده، جامعه اي پيشرو در تمامي عرصه ها داشته باشيم.