توسعه‌ي پايدار شهرها و مديريت منابع آب شهرهاي ساحلي با توجه به بحران آب

با پي بردن به اثرات گرم شدن زمين و تغييرات آب و هوايي، جوامع شهري به­ دنبال رسيدن به انعطاف‌پذيري در تغييرات آتي مرتبط با منابع آب شهري، تنوع زيستي، رشد جمعيت و تغييرات آب‌ و هوا مي‌باشند. اما با وجود توسعه زيرساخت‌هاي موجود و پيدايش فناوري‌هاي جديد در خدمت اهداف پايداري آب شهري، طي 20 سال گذشته اين تغييرات بيش‌ از حد كند باقي‌مانده است. اكنون به‌خوبي پذيرفته ‌شده كه رويكرد مديريت سنتي آب شهري براي پرداختن به مسايل پايداري فعلي و آينده مناسب نيست و تغييراتي اساسي در ساختار فني و مديريتي سامانه‌هاي آب شهري و به‌كارگيري نگرش‌هاي نوين در برنامه‌ريزي‌هاي انجام ‌شده براي توسعه پايدار آب شهري را تبيين مي‌نمايد. در همين راستا مفهوم نسبتا جديدي در زمينه ­ي مديريت آب شهري كه دو دهه از پيدايش آن گذشته تحت عنوان شهرهاي حساس به آب و شهرهاي اسفنجي مطرح‌ شده است. اين مفهوم به ارايه يك ‌راه حل اكولوژيكي براي دستيابي به پايداري در توسعه شهري پرداخته و شهرها را نيازمند تغييرات اساسي در بخش‌هاي مديريتي، اجتماعي و فني نسبت به روش‌هاي متداول مي­داند. در اين راستا پژوهش حاضر به مطالعه شهرهاي حساس به آب پرداخته و در قالب بررسي ضوابط، اهداف و معيارهاي طراحي شهري حساس به آب، برنامه ريزي شهري حساس به آب و در نهايت شهر حساس به آب با ارايه روش‏هاي ايجاد شهرهاي اسفنجي ارايه داده شده است و در آخر براي نمايش بهتر اين الگو به تجربه استفاده از اين الگو در شهر ملبورن و موني ولي پرداخته شده است.