ملاحظات انتقال آب بين حوضه‏اي

توزيع ناهمگون زماني و مكاني بارش و رواناب در حوضه‏ هاي آبريز منجر به پراكنش قابل توجه منابع آب قابل دسترس در مناطق مختلف كشور شده است. الگوي متعارف تامين آب براي مصارف مختلف از طريق برداشت مستقيم از منابع آب (سطحي و زيرزميني) است. اين در شرايطي است كه منابع آب قابل دسترس متناسب با نيازهاي منطقه باشد. تامين آب موردنياز شهري، صنعتي و كشاورزي و حقابه مورد نياز محيط زيست و اكولوژيك و ايجاد تعادل منطقه‏ اي متناسب با نيازهاي توسعه مستلزم دسترسي به منابع آب مطمئن و پايدار است. در بسياري از مناطق، محدوديت­هاي موجود در تامين حقابه مصارف مختلف با توجه به الگوي پراكنش جمعيت منجر به­ منظور داشتن راهكارهاي غيرمتعارف تامين آب از قبيل استفاده مجدد از آب‏هاي قابل بازيافت، تصفيه فاضلاب و پساب ‏هاي شهري و صنعتي و شوري‏ زدايي از آب دريا شده است. گزينه انتقال آب بين حوضه ‏اي به­ عنوان يكي ديگر از گزينه‏ هاي غيرمتعارف تامين آب مطرح است. در اين مطالعه ضمن بررسي ملاحظات متعدد طرح‏هاي انتقال آب بين حوضه ‏اي، چالش‏ها، پيامدهاي مثبت و منفي اقتصادي، اجتماعي، زيست محيطي، هيدرولوژيكي، فني و سياسي با توجه به امكانات و محدوديت­هاي حوضه مبدا و مقصد مورد بررسي قرار گرفته است. بررسي­ها نشان مي‏دهد متناسب با شرايط خاص هر طرح، جنبه­ ها و ملاحظات مثبت و منفي متعددي وجود دارد كه در ارزيابي و توجيه پذيري طرح نقش دارد. پيچيدگي مساله در اينست كه سهم اثر بخشي و تعيين كنندگي عوامل موثر لزوما در تحليل توجيه­ پذيري انجام يك طرح قابل تعميم به موارد ديگر نيست. به طوري كه بازخورد منفي طرح انتقال آب بين حوضه­اي براي يك شرايط مي‏تواند جنبه مثبت براي شرايط ديگر باشد.