بررسي ايجاز و سكوت نويسنده در داستان «دو زاهد» و «حسنك وزير» در تاريخ بيهقي بر اساس داستانهاي مينيماليستي

مينيماليسم، بر فشردگي افراطي و ايجاز بيش از حد عناصر و محتواي اثر بنا شده است. مقدّمه گريزي، لغات، جملات و پاراگرافهاي ساده، شخصّيت پردازي و تصويرپردازي محدود، سادگي طرح، سكوت و پايان باز، حجم كم اثر، در كنار عمق و تأثيرگذاري بر مخاطب، از مهمترين ويژگيهاي داستانهاي مينيمال است. در بررسي روايت شناسانۀ داستان «دو زاهد» و «حسنك وزير» تاريخ بيهقي، ميتوان به شگردهاي نويسنده براي دستيابي به ايجاز و تأثيرگذاري بر مخاطب، دست يافت. نتيجۀ اين پژوهش بر اين نكته تأكيد ميكند كه بيهقي با آگاهي و تكنيكهاي خاص خود از جمله تكنيك گفتگو، فلشبك، شخصيّت پردازي و تصويرپردازي محدود، سادگي طرح و جملات كوتاه به ايجاز و حجم كم در هر دو داستان و با برجسته سازي تكنيكهاي زباني (كنايه، تشبيه، فراواني افعال پيشوندي، توصيف و...) با سكوت و كمگويي، تلاش براي ايجاد مكث در روند روايت، روشنگري و تحرّك فكري مخاطب دارد. اين شيوۀ داستان نويسي بيهقي با توجه به تفاوت در بستر فرهنگي و اجتماعي زمان او، به مينيمال نزديك است.