كاربرد نظرية نشانه- معناشناسي روايي در تحليلِ روساخت و ژرف ساختِ داستانِ«ذكر بردار كردن امير حسنك وزير»

نشانه- معناشناسي، با رويكرد تحليل گفتماني به بررسي آن چه در سطوح مختلف يك روايت و نيز در لايه هاي ساختاري آن رخ مي دهد مي پردازد و با تكيه بر سازوكارهاي عملي و نظري، گفت وگوها و روابط ميان كنشگران بستر روايت را تحليل مي كند و به آن سيّاليّت ميبخشد. نشانه-معناشناسي با نفوذ به ژرف ساخت متون ادبي، معاني شكل گرفتۀ بديع را از درون مايۀ داستان و نيز گفتمان كنشگرانِ رويدادسازِ آن بيرون مي كشد و بر اساس معنايابي و تبيين پديدارشناختيِ پديده ها، فضايي جذّاب در ايجاد مضامين نو پديد مي آورد. گِـرِماس برجستـه-ترين و مهـم ترين نظـريه پرداز نشانه-معناشناسي مكتب روايي پاريس در حوزۀ ساختارگرايي به-شمار مي آيد؛ زيرا، نظريۀ وي در ميان ساير نظريه هاي ادبي، از روايت مندي و انعطاف پذيري خاصّي در تحليل متون ادبي و نيز زايش معنا برخوردار است. پژوهش حاضر برآن است تا با پوسته شكني ساختاري و نفوذ به لايه هاي پنهان معناخيز داستان «ذكر بردار كردن امير حسنك وزير» تاريخ بيهقي، رخدادهاي آن را بر اساس پيرنگ غني و همچنين وقايع و گفتمانِ شخصيّت-هاي كنش انگيز آن تحليل كند تا از اين رهگذر به كشف معاني تازهاي دست يابد.