تاريخ بيهقي و مطالعات ميان رشته اي (ضرورت كاربردِ رويكردهاي نوين در مواجه با متون كهن- تاريخي)

حوزة تاريخ، از جمله گستره هاي معرفتشناختي- دانشافزايي است كه پژوهش و تأمّل در آن، زمينهساز تحوّلات فرهنگي و انديشگي در آحاد يك ملّت مي گردد. نقش پژوهشگران حوزة تاريخ، در اين ميان البته قابل تأمّل و بررسي است؛ هم از اين روست كه اين پژوهشگران، در مواجهه با متون تاريخي بايد از نگرشي نو، عميق و متناسب با نيازهاي عصر حاضر برخوردار باشند و اين، بازبسته به آگاهي پژوهشگران از نظريات گوناگون جامعه -روان شناختي است. پژوهش‏هاي ميان رشته‏اي، به واسطة پرداختي دو يا چندسويه به مفاهيم، در مقايسه با پژوهش‏هاي محض، داراي برآيندي بهتر و كاربردي‏ترند. اين مسئله از آن ‏روست كه چنين پژوهش‏هايي نه-تنها گستره و كارآمدي چند دانش را به گونه‏اي همزمان باز مي‏نمايند، بلكه افق‏هاي تازه‏تري را نيز براي تحقيق و پژوهش آشكار مي‏سازند. جستار پيش رو، با چنين رويكردي، به طرح مباحثي مبنايي از دو عرصة علم جامعه شناسي و روان شناسي پرداخته، همراه با ذكر نمونه هاي عيني از تاريخ بيهقي، زمينه ساز شناخت بايدهاي يك پژوهشگر حوزة تاريخ خواهد گرديد.