بازخواني روايت بيهقي برمبناي بازنمايي هاي حافظة فردي و جمعي

توجّه به رابطة ميان تاريخ و حافظه، مي تواند منجر به رهيافت هاي نويني در مطالعات تاريخنگاري شود. در اين نوع بينش، تاريخ نگاري علمي، به مثابة شكلي از حافظه در نظر گرفته مي-شود كه تجربه هاي ارزشمندي را در اختيار پژوهشگر قرار مي دهد. چالش اصلي اين رويكرد، بازيابي روش هايي است كه بر مبناي آن ها، گذشته، زمان حال را شكل مي دهد و خود، بر پاية استنباط ها و ادراكات حال شكل مي گيرد. طرح بندي اصلي اين پژوهش، پاسخگويي به پرسش-هايي پيرامون رابطة ميان شكل گيري آگاهي تاريخي بيهقي و حافظة جمعي و نقش حافظة تاريخي در ارائة تصاوير مرتبط با مؤلفه هاي مختلف فرهنگي و اجتماعي زمانة اوست. به رغم وجود ساختارهاي روايي مشترك ميان تاريخ بيهقي با تاريخنويسان هم عصر و پيش از او، خوانش اين كتاب با تمركز بر رابطه ميان تاريخ و حافظه، معياري به دست مي دهد كه از رهگذر آن مي توان آن چه را كه بيهقي بر وسعت قلمرو تاريخنگاري پيش از خود افزودهاست، در چارچوب تمايز ميان «حافظۀ جمعي» و «حافظۀ فردي» بازخواني و تحليل كرد. نگارنده مي كوشد تا برپاية ايجاد تعادل در بررسي بازنمايي هاي جمعي در تاريخ بيهقي و خاطرات زندگي او، زمينة مناسبي براي بازنگري هاي ارزشمند در خوانش تاريخ بيهقي فراهم آورد.