مقايسه اثر شش هفته تمرين هوازي و مقاومتي بر بيان ژن miR - 373 رت هاي نر مبتلا به كارديوميوپاتي ديابتي

هدف پژوهش: عامل اصلي مرگ و مير بيماران ديابتي، كارديوميوپاتي است. تمرين ورزشي منظم سبب بهبود مقاومت به انسولين و كاهش مرگ و مير بيماران ديابتي مي گردد. هدف از انجام اين تحقيق مقايسه اثر شش هفته تمرين هوازي و مقاومتي بر بيان ژن miR-373 رت هاي نر مبتلا به كارديوميوپاتي ديابتي بود. روش و روند پژوهش: 24 رت نر نژاد ويستار با ميانگين وزن 20±200 گرم و سن 8 هفته، پس از القاي ديابت (با تزريق mg/kg 50 STZ) به طور تصادفي در چهار گروه 6 تايي (شم، كنترل، تمرين مقاومتي و تمرين هوازي) طبقه بندي شدند. يك گروه سالم (n : 6) نيز جهت مقايسه با گروه ديابتي در نظر گرفته شد. پروتكل هاي ورزشي مقاومتي (راه رفتن بر روي نردبان عمودي) و هوازي (دويدن بر روي تردميل) به مدت 6 هفته (5روز در هفته) اجرا شد. با استفاده از PCR-Real Time بيان ژن miR–373گروه هاي مختلف مورد ارزيابي قرار گرفت. با توجه به طبيعي بودن توزيع داده ها از آزمون آماري One Way Anova و آزمون T همبسته استفاده شد. داده هاي بيان ژن با روش GapDh و روش ( ∆∆CT )- 2 نرمال شدند. يافته ها: هر دو پروتكل تمريني منجر به كاهش معنادار (P ≤ 0/05) گلوكز خون ناشتا (FBS) و شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR%) شدند. VO2peak (P: 0/1) گروه هوازي و 1RM (P : 0/73 ) گروه مقاومتي افزايش معناداري پيدا كردند. سطح بيان ژن miR–373 در گروه كنترل و شم ديابتي نسبت به گروه سالم كاهش اما در هر دو گروه تمريني افزايش يافت. اما اين افزايش معنادار نبود (P 0/05). نتايج: تمرين هوازي و مقاومتي به ترتيب توان هوازي و قدرتي گروه هاي تمريني را بهبود بخشيد. ضمنا هر دو تمرين منجر به بهبود عوارض ديابت ( سطح بيان miR-373 را افزايش دادند ) شدند اما تمرين هوازي سبب بهبود مطلوب تر عوارض كارديوميوپاتي ديابتي شد.